Mevr. A. 36 jaar

Mijn verleden stond mij in de weg om mijn verlangen te kunnen volgen, en ik voelde dat het de tijd was om daar mee aan de slag te gaan. Ik volgde al jaren diverse cursussen en trainingen, maar kwam eigenlijk nooit tot de kern van waar het probleem lag. Blijkbaar was dat te heftig! Door die heftigheid heb ik ook een manier gevonden om te overleven; ik scheidde mijzelf letterlijk af; ik dissocieerde; was er even niet bij! En het verlangen om te leven werd steeds meer zichtbaar! Vandaar dat ik op een gegeven moment de stap genomen heb, om een afspraak te maken voor EMDR.

In het intakegesprek werd mijn verleden besproken, en dat was op zich al een openbaring. 3 jaar geleden kwam mijn geheim, welke ik 20 jaar lang weggestopt had,  voor het eerst naar de oppervlakte, maar ik was er nog niet aan toe om daar verder iets mee te doen. Dat was te heftig! Achteraf heb ik mij ook gerealiseerd dat ik sindsdien meer ben gaan dissociëren.

Ondanks dat ik het enorm spannend en eng vind, heb ik toch besloten om mijn verleden te verwerken. Ook heb ik aangegeven dat ik makkelijk dissocieer. Het is voor mij de enige manier om mij veilig te voelen (althans, dat dacht ik altijd!)

De eerste sessie ging ik met een open houding in. Ik had wel enigszins een idee wat het inhield, maar wat ik precies kon verwachten wist ik niet. En dat was maar goed ook! Ik vond het vrij heftig. Het enige beeld wat ik had,  werd erg levendig en werd een film. Tranen biggelden over mijn wangen! Het was erg vreemd, want ik keek als de volwassen ik naar het kleine meisje van toen en wat zich toen afspeelde. Ik voelde mij machteloos. Ik kon niets doen! Dat was pijnlijk om te beseffen!

Elke keer werden de piepjes die ik door de koptelefoon hoorde gestopt en werd mij gevraagd wat ik voelde en welk cijfer ik hieraan koppelde. Een enkele keer wilde ik vluchten! Maar gelukkig was daar de stem van mijn therapeute die mij attendeerde op mijn ademhaling en het feit dat ik veilig was en mijn voeten op de vloer kon voelen!

De piepjes van de koptelefoon werden soms vervangen door het kijken naar de vinger van de therapeut die zij van links naar rechts bewoog of het afwisselend tikken op mijn benen.

Op een gegeven moment werd het beeld vager en kwamen er gaten in het beeld. Na een aantal setjes met piepjes en handgebaren werden deze gaten opgevuld met een ander beeld. Een beeld van mijn teddybeer. Die teddybeer stond in mijn gevoel voor troost en aandacht. Ook het schaalcijfer werd minder.

Aan het eind van de sessie, ongeveer 5 kwartier later, voelde ik mij erg moe! Mijn therapeute gaf ook aan dat ik keihard gewerkt had! Nu snap ik ook waarom ik er al die jaren omheen ben gelopen! Ik durfde het niet onder ogen te zien! Het was te heftig! Maar ik heb nu de eerste stap gezet! Doordat ik mijn geheim bijna 20 jaar lang onder de bank geschoven had, ging ik soms geloven dat het minder erg was! Het klinkt raar, maar ik vond het prettig om tijdens de sessie de bevestiging te krijgen, dat ik het niet verzonnen had!

Na de sessie voelde ik mij moe, verward en de dagen erna was ik behoorlijk emotioneel! Ik kon erg weinig hebben, en bij het minste geringste barste ik in tranen uit!

De dagen erna voelde ik dat er langzaam iets veranderde in mijn leven, mijn gedachten en mijn gevoel! Ik mocht er zijn, met alles wat er was! Ik durfde er ook meer over te lezen, waardoor ik het ook meer kon begrijpen. Hoezo, auditief-digitaal? Door het begrijpen wat er gebeurd was, kon ik het een plekje geven en kon ik daarin ontspannen.

Na 2e EMDR sessie

Na mijn laatste EMDR-sessie, die inmiddels een aantal maanden geleden is geweest heb ik wel resultaat gezien. Mijn dissociaties zijn een lange tijd weggebleven, waaruit blijkt dat ik een soort bedding gecreëerd heb, waarin ik ook kan ontspannen in een moeilijke of angstige situatie. Omdat ik de vorige keer een emotionele uitbarsting kreeg een dag na de sessie, voelde ik mij enigszins ongemakkelijk toen ik naar haar toe reed. Ik probeerde dat gevoel te rationaliseren; ervaringen uit het verleden hoeven niet ook nu te gebeuren!

Na een kort gesprekje hoe het nu met mij ging, zijn we verder gegaan waar we vorige keer geëindigd waren. Ik mocht het beeld weer oproepen, wat voor mijn gevoel steeds neutraler wordt. Ik kreeg de koptelefoon op met de klikjes, waar ik inmiddels wel aangewend was. In het begin was ik nog erg bezig in mijn hoofd, met het feit of ik wel de juiste antwoorden gaf. Op het moment dat ik aangaf wat er in mij opkwam, mocht ik daar vervolgens weer op focussen, wat resulteerde in een soort vrije associatie. Ik weet ook niet waarom er iets in mijn hoofd opkwam. Ik wist wel dat sommige beelden te maken hadden met het directe trauma, maar ook dat er gevoelens, emoties en gedachten opkwamen die door het trauma ontstaan zijn.

Na een periode merkte ik op dat mijn minderwaardigheidsgevoelens plaats maakten voor affirmaties die meer zelfvertrouwen uitstraalde. Ik voelde mij bij het focussen op die affirmaties ook steviger in de bank zakken en voelde ik mijn lichaam ook weer langzaam terugkomen!

Na afloop voelde ik mij alsof ik geslapen had. Volgens de therapeute klopt dat ook, omdat mijn hersenen in een andere bewustzijnsstaat worden gebracht, net als in de REM slaap. Ook merk ik dat ik eigenlijk niet precies wil weten hoe EMDR werkt, omdat ik dan bang ben het proces te kunnen beinvloeden. Het werkt en dat is voor mij het belangrijkste! Mijn therapeute gaf ook aan dat mijn hersenen precies weten wat ze moeten doen. Het verstandelijke deel moet ik daarmee maar niet lastig vallen!

In de dagen na de sessie ben ik wel verkouden geworden, maar weet niet of dat ermee te maken heeft. Feit is wel dat ik het gevoel heb dat ik goed ben zoals ik ben: ook als ik verkouden ben! Ik mag er zijn!