Mevr. R. 23 jaar

Vanaf mijn 15e levensjaar heb ik een eetstoornis ontwikkeld. Het sloop erin; de combinatie van alles goed willen doen/perfect willen zijn en onzeker zijn over mezelf heeft  langzaam geleid tot Anorexia nervosa, en later ook tot Boulimia. Ik deed VWO-gymnasium, drumde  in een bandje en wilde graag danslerares worden. Daarnaast had ik drie bijbaantjes, om alvast te sparen voor een toekomstige wereldreis. Rond mijn 15e werd ik op mijn dansschool geselecteerd om een interne opleiding tot dansdocent te mogen volgen; iets wat ik natuurlijk met beide handen aangreep.

Vanaf toen ging het mis: ik wilde zo graag alles goed doen, dat ik maar door bleef rennen: van school naar dansen, naar bijbaantje, naar drummen en bandje, en dan ook nog naar vriendinnen.

Op mijn dansschool werd ik steeds  onzekerder, omdat ik ineens in een hele goede groep zat met allemaal docentes in spe. Die onzekerheid uitte zich in onzekerheid over mijn lichaam; het scheen me toe dat al mijn collega-dansers heel slank gebouwd waren; ik was iets atletischer gebouwd, maar absoluut niet dik. Dat kan ik nu, jaren later, pas zien, maar dat zag ik toen niet. Ik weet nog goed dat ik van bepaalde foto’s vond dat ik er afschuwelijk opstond, terwijl ik dat nu echt niet meer kan zien, als ik naar die foto’s kijk...

Het begon met gezonder eten, en met het schrappen van lekkernijen. Ik ging meer sporten, en later ook maaltijden vervangen door alleen sla of fruit. Dan begon ik ook maaltijden te schrappen, en op het laatst waren er dagen dat ik enkel leefde op 3 mandarijntjes en kraanwater. En als ik zo’n dag helemaal volhield, naar mijn eigen strenge maatstaven, dan mocht ik ‘s avonds een sigaret van mezelf.

Stiekem, en heerlijk op die momenten. Maar achteraf kan ik wel zien dat ik echt niet gelukkig was. Elke dag moest ik weer die berg op van mezelf: keihard werken, en ondertussen amper energie binnenkrijgen. Als ik een keer toch wat lekkers at, kon ik er ook echt niet meer van genieten; ik kreeg er zo’n schuldgevoel van dat ik alleen maar ongelukkig werd van lekkernijen. En dan ook nog eens de schijn ophouden voor mijn omgeving. Want ja, ergens weet je wel dat het raar is wat je doet.

Dit hou je natuurlijk niet lang vol. Het heeft bij mij zo’n 2, 3 jaar geduurd; jaren vol ups en downs, ruzies met ouders en ongelukkige momenten. Ik ontwikkelde ook nog boulimia, want alleen lijnen hield ik niet meer vol. Ik was eenzaam en ongelukkig, maar was wel bijna zo dun als ik wilde zijn.  Nou, dan heb je wat.

Ik kreeg langzaam andere vrienden, omdat ik niet meer veel gemeen had met mijn oude vriendinnen, en behoefte had aan lossere contacten, waarbij ik meer eigen vrijheid had. Een van die vrienden is nu al ruim vier jaar mijn partner. Ik heb hem leren kennen toen ik 18 was; het ging in die tijd nog steeds niet goed met me, maar met hem had ik meteen een band, en hij prikte door mijn onzekerheid heen. Echter de manier waarop ik leefde, was onmogelijk te verbergen voor hem. Ik wilde überhaupt niets meer hoeven verbergen voor hem, en kon dat ook gewoonweg niet meer volhouden. Ik heb het op een avond allemaal verteld, en hij heeft me ontzettend gesteund; hij luisterde naar me en begreep me, en vond het ook prima als ik weer eens niks wilde eten; hij wist ook dat het probleem niet daar zat. Maar hij gaf me wel tussen neus en lippen door het idee dat een therapeut misschien heel goed zou kunnen helpen.

Ik wilde niet naar zo’n kliniek waar ze je gewoon weer op gewicht brengen; dat vind ik zoiets raars, het probleem zit daar echt niet. Via internet kwam uit bij Petra van Vliet, voor de behandeling van mijn eetstoornis, met een therapeut die zelf ook een verleden had met eetproblemen.  Al vanaf het eerste moment voelde ik wat voor een opluchting het gaf, om eindelijk eens toe te geven dat ik veels te streng was voor mezelf, dat ik niet gelukkig was en dat ik niet meer op die manier wilde leven.

Ik vond het elke week heerlijk om erheen te gaan; gewoon eens goed praten over alles, met iemand die zelf ook zoiets heeft meegemaakt en die graag luistert, en je hele rake/kritische/geruststellende/lieve en begripvolle opmerkingen geeft die je echt verder helpen en bewust maken van je gedrag en gedachtes. Je leert jezelf analyseren, begrijpen, waarderen en uiteindelijk veranderen.

Ik veranderde in de jaren erna langzaam steeds meer in mezelf, en ik werd juist degene die ik wilde zijn. Ik wil nu niet meer perfect zijn, ik wil eerder mijn eigenheid ontdekken, die ik nu veel meer waardeer. Ik ben inmiddels derdejaars kunststudente, en ik leer echt te werken vanuit mezelf; vanuit mijn eigen talenten en ook met mijn eigen beperkingen. Iedereen heeft talenten en beperkingen, en dat maakt je tot een uniek iemand. Het voelt nu als een eer om de mogelijkheid te hebben om mijn eigen persoontje te kunnen ontplooien. Ieder zijn talent, ieder zijn eigen mooie kanten, ieder zijn eigenheid.

En genieten van eten? Ik weet nog dat ik in het begin van de therapie hoopte dat ik ooit weer zou kunnen genieten van eten. Zonder calorieën te tellen of me schuldig te voelen. Nu kan ik zelfs al na 3 jaar weer enorm genieten van eten (!). Ik heb eten echt leren waarderen, en hou om die reden heel erg van rijk, puur en echt eten, van jezelf niet tekort doen wat betreft belangrijke voedingsstoffen of smaak.

Petra heeft me enorm geholpen. Ik heb tijdens de therapie een andere, eigen kijk op dingen ontwikkeld, waarvan ik nu nog steeds de vruchten pluk. Nu, drie jaar later, herken ik mezelf amper terug. Ik ben zoveel gegroeid en veranderd, dat had ik toen echt nooit voor mogelijk gehouden. Ik heb nog steeds de neiging naar perfectie, en ben nog steeds vaak bescheiden/onzeker, maar de kern daarvan zit nou eenmaal in je aard. Daarmee om leren gaan en het leren accepteren, kan echt al enorm veel schelen. Ik ben nog steeds heel dankbaar voor de dingen die ik heb geleerd tijdens de therapie, en ik kan het iedereen aanbevelen; ik zie het als een soort zelfverrijking, waar je je leven lang plezier van hebt.